POWSTAWANIE CZARNEGO DĘBU

Około 4200 p.n.e. klimat w Europie pogorszył się znacząco i stał się bardziej wilgotny i chłodniejszy Prawdopodobnie spowodowane było to erupcjami wulkanicznymi, które wrzucały duże ilości pyłu w atmosferę. Spowodowało stopniowy zanik rodzimych lasów. W tym samym czasie ludzie zaczęli wycinać lasy na potrzeby rolnictwa. Znacznie zmniejszyła się lesistość co miało znaczący wpływ na zwiększony odpływ wody deszczowej z lądu. Zły drenaż  sprzyjał dynamicznym zmianom koryt rzek.

Gleby, które są w większości mokre, piaszczyste, żwirowe i gliniaste, głębokie i żyzne, zwykle znajdujące się powyżej wysokich wód podziemnych, są najbardziej odpowiednimi siedliskami czarnego dębu. Największe lasy dębowe najlepiej rozwijają się na nizinnych i lekko wyżynnych glebach w dolinach dorzeczy.

Z powodu ciągłej zmiany kierunku przepływu rzeki w większym lub mniejszym stopniu, strumienie spływają przez doliny nieustannie tworząc żywe meandry. W meandrującym biegu rzeka podkopuje porośnięte lasem brzegi, drzewa wpadają do rzeki i dryfują w wodzie. Kiedy pień zostaje uwięziony przez swoje gałęzie i korzenie do koryta rzeki, z czasem pokrywa się warstwami błota, piasku i żwiru. Pozbawione tlenu drewno przechodzi proces skamieniałości i długi proces powstawania czarnego dębu (lub chorwacki „Crni dub”, angielski Bog Oak, niemiecki Mooreiche, w świecie znawców pni z czarnego dębu zwanych „Morta”).

Czarny dąb nie jest gatunkiem drzewa, jest wydobywaną spod ziemi kopaliną.

Dęby są bogate w związki chemiczne zwane garbnikami lub kwasem taninowym. Garbniki mają kolor od żółtawego do brązowawego. Garbniki są znane ze swoich zdolności zachowania. W efekcie garbniki mają zdolność zmumifikowania materii organicznej, gdy występują w wysokich stężeniach. Garbniki to jest powód, dla którego zmumifikowane szczątki starożytnych ciał europejskich bagien, takich jak Człowiek Tollund, zostały odkryte tysiące lat później w doskonałym stanie. W rzeczywistości garbniki były pierwotnie używane przez pomysłowych starożytnych ludzi do opalania skór zwierząt. Słowa takie jak garbniki, garbowanie i dąb mają wspólne pochodzenie etymologiczne, podkreślając ich bliski związek na przestrzeni wieków.

Przez tysiące lat tereny podmokłe stopniowo wypełniają się materią organiczną. Proces ten usuwa wszelki tlen z zanurzonych pni drzew, ograniczając w ten sposób aktywność bakterii. W tym długim okresie żelazo i inne minerały sączą się z otaczającej gleby do wewnętrznej struktury pnia czarnego dębu. Następnie wiążą się z drewnem nasyconym taniną i wypierają część jego materiału organicznego.

Proces pozbawia drzewo kory i bieli które ulegają rozkładowi.

Znaczenie ma również miejsce położenia- grubość warstwy gleby i jej skład.

Przepływ i głębokość wody odgrywają szczególną rolę w tworzeniu CZARNEGO DĘBU. Prądy wiążą minerały i żelazo w wodzie z garbnikami w drewnie, naturalnie zabarwiając drewno. Ten trwający wieki proces, często określany jako „dojrzewanie”, zmienia drewno ze złotobrązowego w całkowicie czarny, jednocześnie zwiększając jego twardość.

Czas niezbędny do transformacji dębu od końca wzrostu biologicznego do poziomu uznawanego za CZARNY DĄB jest różny. Zgodnie z warunkami, w których zachodzi „dojrzewanie”, proces ten może trwać dwa, trzy lub siedem tysięcy lat. Ze względów ekologicznych wymienionych powyżej trudno jest znaleźć dwa pnie tego samego koloru.

źródło
https://mocvarnihrast.com/what-is-bog-wood-abonos-morta/